Archiwum kategorii: Moje wiersze

Pośród martwych pól smętnie Dusza śpiewa, mrocznej pieśni ból ukołysał drzewa. Boso i w amoku kroczę bez gwiazd nocą – pustka mego wzroku znaczona niemocą. Bukiet czarnych róż składam z jaźnią starca. W sercu szklany nóż. Nienawidzę marca. (autor: ja)  

Stoi na stacji lokomotywa nogę za nogą ciągnę półżywa Taktototaktototaktototak mgławą płachtę nieba przeciął czarny ptak. Stoi i sapie, dyszy i dmucha z szelestu wspomnień Dusza zbyt krucha Taktototaktototaktototak cmentarne pole usłał krwawy mak. Nagle – gwizd! Gniazdo glizd. Nagle … Czytaj dalej →

Krzyk niezgody rozbrzmiał mocny, lecz okazał niepomocny. Czy zdławiony? Czy dziwacznie nieczytelny? Ciche drżenie. Milknę już. Bez bezkarnie zawirował, człowiek szloch w ramieniu schował – rozpacz ma tu kącik dźwiękoszczelny. Potajemnie wezmę nóż i wyryję ostrzem baśnie. Nikt nie zaśnie. … Czytaj dalej →

Moja Dusza to szkatułka tęsknych cieni nie zmieni tego nikt konflikt nie istnieje nie poczernieje bowiem straszniej zaciszniej przygasła skruszeje nie ogrzeje jej nic niewolnic skrzydeł trzepot rozlega ostrzega przed ławicą złego choć umarłego za życia ciężko ożywić a ogłuszyć … Czytaj dalej →

Cmentarne drzewa szumią ciszej, wiatr tęskną pieśnią je kołysze. Pośród marmurów mizernych toni, nikt już nikogo nie przegoni. Czarny kruk kiwa dostojnie głową na widok ust ruszanych mową. Widzi na niebie rozlane pomroki – ja słyszę skromne, znajome kroki, gdy … Czytaj dalej →

Horror dnia dzisiejszego. Horror dnia codziennego. Zapaść w sen. Obudzić się i uznać za nieprawdę.   Rozdmuchać. Zdmuchać. Zapomnieć. Nie odczuwać.   Demony w mojej głowie są tylko moje. Nie ukoję. Bóle. Krzyki. Niepokoje. Koję… Koję… Koję… Koję… J e … Czytaj dalej →

Mała chatka w środku lasu,                                                    tylko cisza – brak hałasu.            … Czytaj dalej →

O, nie lubię marca każdego roku, który wspomnieniem igra drastycznie! Zalewa serce falą pomroku, ciałem potrząsa histerycznie.   Jakże mam cię wielbić, jakże mam cię cenić, jeśli zdałeś żalu przesadnego? Szklany klosz kazałeś szybko mi odtlenić i oddechu już nie … Czytaj dalej →

Kordian na Alp szczycie grzmi o sens istnienia. Gustaw Mickiewicza się w Konrada zmienia. Co ja utkać mam z gorzejących ran?   Jestem człowiek zrozpaczony. Jestem człowiek oszukany. Przeraźliwie rozgniewany.   Nigdy z tym niepogodzony. Ostatecznie wyczerpany.   Jestem mozaiką: … Czytaj dalej →

Barwę fiołków noszę na włosach. Ach, nie proszę gorliwie o cierpienie i nie cierpię frazesów. Fraz ze słów nieoczywistych pożądam. Dam spojrzenie za namiastkę fioletowego luksusu. Luki rozchwianej duszy napełnić chcę spokojem. Duszę się życiem, choć ciem tańcem zawsze zadziwię. … Czytaj dalej →