Kwintesencja elegancji: miętowa panna cotta

Gdy miałam 14 lat pojechałam z koleżanką na obóz do Włoch (rodzice nie chcieli się zgodzić, więc podrobiłam podpis, a po fakcie ich poinformowałam – wiem, że to było nierozsądne, ale na szczęście genialnie wspominam), i właśnie tam, spacerując nagrzanymi słońcem kamiennymi uliczkami (ileż tam było kwiatów w olbrzymich donicach), przed klimatyczną kawiarenką (cała śnieżnobiała,  w rustykalnym stylu), ujrzałam szklaną witrynkę, która powolutku się obracała – na każdej półeczce były ustawione wykwintne, przepięknie wyglądające desery, których nigdy wcześniej nie widziałam. Byłam na etapie lodów gałkowych, tych z automatu, mrożonej kawy (tak, zaczęłam ją pić już pod koniec szkoły podstawowej – w każdą niedzielę, w Consonni), muffinów (to już w ogóle był szczyt rozpusty), gofrów, naleśników i koktajli owocowych, gdzie góra szklanki została przyozdobiona cukrem (czułam się niesamowicie dorosła, bo miałam wrażenie, jakbym sączyła nie wiadomo jakie drinki), więc otworzyłam szeroko oczy, nie mając pojęcia z czym mam do czynienia (byłam w stanie rozpoznać banany/truskawki w czekoladzie, jabłka w „czymś tam” – teraz wiem, że to była glazura z czerwonym barwnikiem, no i ewentualnie ciasto tiramisu). Wahałyśmy się między kamiennymi miseczkami, wypełnionymi gęstym kremem o konsystencji budyniu, ale bardziej gładkim, sprężystym, jednocześnie delikatnym, o smaku śmietankowym, z gorącym, skarmelizowanym cukrem na samym wierzchu (chodzi o crème brûlée – oczywiście wtedy nie miałam pojęcia cóż to) a niewielką, wyłożoną do góry dnem, galaretowatą masą, zwieńczoną karmelem.  Wybór padł na to pierwsze. Zjadłyśmy, nie wiedząc co, bo zamiast sprawdzić w menu (zapewne zostało zilustrowane), to z klasą wskazałyśmy palcem (niesamowity pomysł na złożenie zamówienia). Dopiero po latach, przypadkiem, na jakimś weselu, zaserwowali owo drugie cudo, otoczone sosem truskawkowym (rozpoznałam!). Wróciło wspomnienie nastoletnich czasów, ta niepowtarzalna magia przeszłości, 10 dni w pogodnej Italii: sypki piasek, lazurowe morze, przejażdżki rikszą, świeże zioła, sjesta, muzyka, gwar, radość, zabawa. I wtedy usłyszałam, że to: panna cotta. Wczoraj postarałam się wykonać ją samodzielnie, niekonwencjonalnie podaną, bo w pucharkach, przykrytą warstwą bitej śmietany, o miętowym aromacie, lekko zielonym zabarwieniu, z serduszkiem z białej czekolady.

Przepis na miętową panna cottę (2 pucharki po 300 ml) (Przepis pochodzi z bloga: http://gotowaniecieszy.blox.pl/html)

*zmniejszyłam proporcje, lekko zmodyfikowałam przepis

Składniki:

Panna cotta:

  • 250 ml śmietany 36%
  • 70 ml mleka 3,2%
  • 50 ml wrzątku
  • 40 g cukru pudru
  • 2,5 płaskie łyżeczki żelatyny (zamieniłam na agar)
  • 2 łyżeczki syropu miętowego
  • odrobinę zielonego barwnika (w żelu)

Bita śmietana:

  • 400 ml śmietany 30%
  • 2 fixy do śmietany
  • 5 łyżek cukru pudru

Dodatkowo:

  • 50 g białej czekolady
  • odrobinę zielonego barwnika (w żelu)

Sposób przygotowania:

Panna cotta:

Żelatynę/agar rozpuścić we wrzątku – odstawić. Śmietanę, mleko, cukier puder – podgrzać do momentu wrzenia, po czym wlać żelatynę i intensywnie wymieszać. Na sam koniec dodać syrop miętowy i dosłownie kropelkę zielonego barwnika – wymieszać. Jeszcze ciepłą śmietankę wlać do pucharków i wstawić do lodówki (najlepiej na całą noc).

Bita śmietana:

Śmietanę ubić na sztywno z fixami, po czym wsypać cukier puder – zmiksować.

Czekoladowe serduszka:

Białą czekoladę rozpuścić w kąpieli wodnej, rozlać do 2 foremek (u mnie były to foremki do muffinów), nanieść odrobinę zielonego barwnika i wykałaczką porobić wzorki. Wstawić do zamrażarki.

Przygotowanie:

Rano przystroić panna cottę śmietaną, następnie wbić serduszko.

 

Ten wpis został opublikowany w kategorii Bez kategorii, Desery, Przepisy i oznaczony tagami , , , , , , , , . Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *